WSPÓŁCZESNE STRATEGIE KOMPOZYCJI ARCHITEKTONICZNEJ

Ada Kwiatkowska

Abstrakt

Idea przestrzeni fenotypicznej najpełniej wyraża utrwaloną historycznie koncepcję kontekstu formy architektonicznej. Kontekst jest definiowany jako skomplikowany, żywy organizm, generowany przez genotyp i fenotyp miejsca i jest ściśle związany z ideą miejsca genius loci. Projektowanie formy architektonicznej, jak i analiza jej uwarunkowań przestrzennych, opiera się na wyodrębnieniu podstawowych relacji formy i kontekstu oraz określeniu fizycznych (denotacje) i symbolicznych (konotacje) elementów struktury przestrzeni zurbanizowanej. Współczesna teoria kształtowania wnętrz architektoniczno-urbanistycznych wskazuje na upowszechnienie się nowego trendu, zapoczątkowanego przez architektów postmodernistycznych, a kontynuowanego w architekturze po-modernizmu, w którym pop-kultura lub wirtualna rzeczywistość stają się kontekstem formy architektonicznej. Środowisko zurbanizowane jest traktowane jako swoisty  pop-kulturowy lub wirtualny collage różnych wartości, jakości i ofert, konkurujących ze sobą nawzajem. Forma architektoniczna w relacji do kontekstu jest oparta na pluralistycznym i anarchicznym porządku. Forma podąża za formą; każdy element lub część formy jest autonomiczna i może posiadać swoje własne, odmienne punkty odniesienia i konteksty. Współczesna architektura nie jest już zdeterminowana przez fenomen miejsca, w coraz mniejszym stopniu zależy również od fenomenu przestrzeni, natomiast jej znaczenie intensyfikuje się w wymiarze czasu i kultury. Wizje architektoniczno-urbanistyczne są grą znaków i znaczeń oraz różnych konwencji stylistycznych; grą, która oddaje fragmentaryczność i złożoność współczesnej rzeczywistości.

Artykuł:

Kwiatkowska, Ada (2003). "Współczesne strategie kompozycji architektonicznej", [w:] S.Gzell (red.) Kazimierz Wejchert - Teoria kompozycji urbanistycznej, Warszawa: Akapit- DTP, s.44-51. (fot.i ryc. Ada Kwiatkowska)

Copyright © 2024